نامه (4) نهج البلاغه/ نامه به بعضي از اميران لشكر

 نامه (4)

و من كتاب له عليه السلام إلى بعض أمراء جيشه

فَإِنْ عَادُوا إِلَى ظِلِّ الطَّاعَةِ فَذَاكَ الَّذِي نُحِبُّ وَ إِنْ تَوَافَتِ الْأُمُورُ بِالْقَوْمِ إِلَى الشِّقَاقِ وَ الْعِصْيَانِ فَانْهَدْ بِمَنْ أَطَاعَكَ إِلَى مَنْ عَصَاكَ‏ وَ اسْتَغْنِ بِمَنِ انْقَادَ مَعَكَ عَمَّنْ تَقَاعَسَ عَنْكَ فَإِنَّ الْمُتَكَارِهَ مَغِيبُهُ خَيْرٌ مِنْ مَشْهَدِهِ وَ قُعُودُهُ أَغْنَى مِنْ نُهُوضِهِ

 نامه به بعضي از اميران لشكر

رزمندگان موفّق و عاشقان شهادت

اگر از مركب مخالفت پياده شدند و به سايه‏سار اطاعت نشستند اين همان است كه ما مي‏خواهيم، و اگر كار به ناسازگاري و درگيري كشيد با يارانت بر دشمن بتاز، ياراني كه دل به جهاد سپرده و عاشق شهادتند. امّا آن كه دل در هواي «جبهه» ندارد و از مردن مي‏هراسد، نيامدنش بهتر است و اگر بيايد، ماندنش در «سنگر» برتر از حضورش در «خطّ» است.