اوستا: کهن‌ترین سرودها و متنهای ایرانی جلد یکم

اوستا، میراث مشترک فرهنگی جهانیان، کهن‌ترین سرود و نوشتار ایرانیان و نامۀ دینی مزداپرستان است. بخشهای گوناگون این‌ مجموعۀ کهن، از زمانی‌ در حدود نیمۀ هزارۀ دوّم پیش‌ از میلاد به‌ بعد پدید آمد و درطول سده‌های متوالی از نسلی به نسلی‌ دیگر رسید.
گزارش ویراسته‌ای از «او ستا»، در شکل پذیرفتنی خود، باید گاهان پنجگانۀ زرتشت و همۀ دیگر نوشتارهای موجود اوستایی (پنج‌دفتر اوستای نو) را دربرگیرد؛ نگارشی متناسب با درون‌مایه و سبک و انشاء هریک‌از بخشهای متن اصلی و مبتنی‌ بر دقّت کافی در حفظ مفاهیم اندیشگی و آموزه‌های اخلاقی و دینی و بن‌مایه‌های اساطیری و کلیدواژه‌های گاهانی و تعبیرها و اصطلاحهای اوستایی داشته‌ باشد و در حدّ نخستین‌ گام، با بیانی‌ ساده و روان و دریافتنی، پرسشهای خوانندۀ پژوهندۀ امروزی را پاسخ‌ گوید.
گزارنده تکامل دانش «اوستاشناسی» را بر بنیاد پژوهشهایی‌که در خود «اوستا» و یا در «ادبیّات پارسی میانه» (وابسته به اوستا و مزدیسنا) در چند دهۀ اخیر در جهان و ایران صورت‌پذیرفته، درنظر داشته و تا آنجا که امکان‌یافته و توانسته، برداشتهای نو را –که برخی‌از آنها به‌طور نسبی و بعضی‌دیگر به‌تحقیق بر دریافتها و برداشتهای پیشین ترجیح‌دارد– درکار آورده است.
•••
:فهرست مطالب جلد یکم
سرآغاز، پیشگفتار و کوتَه‌نوشتها •
دفتر یکم / گاهان •
دفتر دوّم / یَسنَه •
دفتر سوّم / یَشتها •
دفتر چهارم / ویسْپـِرَد