توجه : برخی مطالب این سایت از سایت های دیگر جمع آوری شده است. در صورت مشاهده مطالب مغایر قوانین جمهوری اسلامی ایران یا عدم رضایت مدیر سایت مطالب کپی شده توسط شماره موجود در بخش تماس با ما به ما اطلاع داده تا مطلب و سایت شما کاملا از لیست و سایت حذف شود.
اشعارمذهبی

مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان

شب قدر شبى است که در طول سال، شبى به خوبى‏ و فضلیت آن یافت نمی ‏شود. شب قدر، پر ارج ترین و پر رمز و رازترین شب ها در گردونه زمان است

مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان

مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان شب قدر شبى است که در طول سال، شبى به خوبى‏ و فضلیت آن یافت نمی ‏شود. شب قدر، پر ارج ترین و پر رمز و رازترین شب ها در گردونه زمان است که قلم ها در وصفش ناتوان و زبان ها از توصیفش قاصرند و عقل در فهم آن مبهوت و متحیر می ماند. شبی که به فرموده امام صادق علیه السلام قلب رمضان به شمار می آید. در اینجا گزیده ای از اشعار شب قدر از نظر می گذرد.

مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان
مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان

سحر شب قدر

آقا نصیب من کن، چشمان تر شب قدر
لطفی کن و دوباره، من را بخر شب قدر

نفسم مرا زمین زد، شرمنده ام شدم بد
حالا رسیده ام باز، بی بال و پر شب قدر

بین همه گداها، آقا ببین که هستم
بیچاره و فقیر و، درمانده تر شب قدر

دیدی که در گناه و، غفلت گذشته عمرم
اما زدی صدایم، بار دگر شب قدر

بی سر پناه هستم، آقا بگیر دستم
نگْذار که بمانم، در پشت در شب قدر

آقا بیا و بنْویس، روزیِ نوکرت را
اهل دعا و گریه، در هر سحر شب قدر

حتما نگاه کرده، حیدر به حال زارم
چون آمدم بگیرم، قران به سر شب قدر

دلتنگ و بیقرارم، باز التماس دارم
پایینِ پای ارباب، من را ببر شب قدر

روح الله پیدایی

فراق یار

یک بار اگر که با تو شبم سر شود بس است
یا خاک پای حضرتت این سر شود بس است

احیا گرفته ام که تو احیا کنی مرا
قدرم اگر که با تو مقدر شود بس است

خیری ندیده ام من از عمری که بی تو رفت
عمرم اگر به دیدنت آخر شود بس است

اندازه چکیدن یک قطره اشک هم
محض فراق، چشمم اگر تر شود بس است

نه من که روزه های همه روزگار با
یک روز، روزه تو برابر شود بس است

امشب مرا به خاطر جدت علی ببخش
آقا که راضی از دل نوکر شود بس است

محمدعلی بیابانی

إلهی لاتؤدّبنی

میان بندگانت بدتر از من نیست تنها من!
تو دستم را گرفتی و اسیر دستِ دنیا من

گنهکارم؛ به تاثیرِ دعاهایم امیدی نیست
گمانم فاصله افتاده از درگاهِ تو، تا من

تو در دستانِ پینه بسته، در اشک یتیمان و
به دنبالِ تو می گردم چرا عمریست اینجا من؟!

چه برکت دادی و شد سفره ام رنگین و رنگین تر
ندانستم اگر چه حرمتِ نان و نمک را من

به جایِ آبرو ریزی همیشه آبرو دادی
فقط شرمنده ام کردی! نمی دانم که آیا من

تو را آن گونه که باید عبادت کرده ام یا نه!
مبادا بندگی کرده ست جنّ و إنس، إلّا من

پُر از خوف و رجایم، کار دستم داده عصیانم
چه محتاجم به غفرانِ تو بیش از پیش ترها من

شبِ قدر است و بیمارِ گناهم؛ گوشۂ چشمی
تویی «نِعمَ الطّبیب» و سخت محتاجِ مداوا من

إلهی لاتؤدّبنی نبینم خشم و قهرت را
عذابم کن ولی یک لحظه سرسنگین نشو با من!

مرضیه عاطفی

بارها آمدم و باز مرا بخشیدی

به امید آمده ام خانه خرابم نکنی
همه کردند جوابم تو جوابم نکنی

بارها آمدم و باز مرا بخشیدی
با کلام برو این بار خطابم نکنی

همه هستی من این قطره اشک است خدا
وای اگر رحم بر این چشم پر آبم نکنی

به ثوابی که ندارم چه امید ی بندم
آب چون نیست طلبکار سرابم نکنی

به گمان همه من بنده خوبی هستم
پش چشم همه عاری زنقابم نکنی

ابرویم همه این است شدم عبد حسین
وای اگر نوکر این خانه حسابم نکنی

من که یک عمر شدم نوکر شش ماهه او
جلوی حرمله ای کاش عتابم نکنی

گر قرارست بسوزم بزن آتش اما
جلوی قاتل ارباب عذابم نکنی

موسی علیمرادی

ای دل به دست موج هوس هر طرف مرو
با این حباب در پی کسب شرف مرو

چشم کریم مانده به راهت که در زنی
بیهوده پس به این طرف و ان طرف مرو

هر جا که بنگری سخن از روی یار ماست
قبله یکی ست هر طرفی بی هدف مرو

دنیا محل خوف و رجای قیامت است
بی غصه هیچ جا پی شور و شعف مرو

گنجینه میان جهان عشق حیدر است
بی عشق مرتضی پی صید صدف مرو

ایل تو سائل علی و راهشان علی
در سائلی خلف شو ولی نا خلف مرو

دنیا و آخرت همگی دست حیدر است
جایی به غیر خانه شاه نجف مرو

موسی علیمرادی

شب سرنوشت قدر

شب قدر سرنوشتم، می بینی دلشوره دارم
نکنه امشب تموم شه، رو زمین بمونه بارم

نکنه که بین خوبا، دست من خالی بمونه
واسه من دوباره امسال، بی پرو بالی بمونه

قلم تقدیرم امشب، توی دستای تو آقاس
تیر آخرم همیشه، قسم حضرت زهراس

نکنه تو تقدیر من، کم بشه رزق عبادت
هرچی که نوشتی خیره، ولی آخرش شهادت

نکنه برا زیارت، از قلم بیوفتم آقا
اربعین، کربلا حتما، نگی که نگفتم آقا

نکنه امسال محرم، زیر خاک خوابیده باشم
بنویس قربون دستت، نوکر تو روضه ها شم

خلاصه هرجور صلاحه، هرچی تو بگی رو چشمام
تو اجازه دادی گفتم، خط به خط از آرزوهام

میدونم چقد تو خوبی، میدونم که پست و خوارم
در خونه خدا و، شما واسطه میارم

واسطه امشب من، صبر عالمو ربوده
بسکه مشت و سیلی خورده، سرتاپاش همه کبوده

با رقیه اومدم تا، تو نگام کنی دوباره
گوش بده به درد دلهام، تو رو حق گوش پاره

میخونم یه روضه حالا، میخونم با آه و ناله
دل شب سر و آوردن، واسه دختر سه ساله

حسین رحمانی

شب قدر است ولی قدر نمی دانیمت

قبل از آنکه بنویسند جزای همه را
می سپارند به تو قدر و قضای همه را

شب قدر است ولی قدر نمی دانیمت
که تو باید بدهی اجر و سزای همه را

ما برای فرجت آمده ایم امشب، کاش
به اجابت برسانند دعای همه را

هر چه از دامن تو دور شود دستی باز
می کشاند وسط احسان تو پای همه را

ای گل فاطمه! یابن الحسن! آقا جانم!
بشنو داد همه را بشنو صدای همه را

کربلایی؟ نجفی؟ سامره ای؟ یا مشهد؟
هر کجا هستی خالی کن جای همه را

زائران حرم جد تو را می بخشند
امشب آقا بده پس کرب و بلای همه را

محمد بیابانی

شب قدر مهمان رمضان

زده در وقت سحر یاد رفیقان به سرم
شب قدری چه قَدَر ریخته مهمان سر من

رحمت واسعه اش از همه سو می ریزد
می روم تا بچکد حضرت باران به سرم

باز در لحظه افطار به خود می گویم
چه بلایی که نیاورد همین نان به سرم

در حقیقت به سرم دست خدا باز شده
ظاهرا دیده ولی دیده که قرآن به سرم

لحظه گفتن ذکر به علی امشب
زده رویای حرم از دم ایوان به سرم

گرچه ده مرتبه گفتم به رضا، یک دفعه
کاش دستی بکشد شاه خراسان به سرم

مهدی رحیمی

ای آرزوی هر شب احیای ما بیا

ای مقصد تمام دعاهای ما بیا
تنها دلیل دیده دریای ما بیا

جز تو کسی مراد شب قدر ما که نیست
ای آرزوی هر شب احیای ما بیا

قرآن به سر گرفته ای و گریه می کنی
هر شب برای محشر و دنیای ما بیا

امروزهایمان همگی بی تو رفته اند
ای غایب همیشه! به فردای ما بیا

ما هجر دیده ایم به فریادمان برس
ما زخم خورده ایم مداوای ما! بیا

این چشم ها که لایق دیدار نیستند
یک شب ز روی لطف به رویای ما بیا

امشب اگر که زائر ایوان طلا شدی
روضه بخوان به صحن نجف جای ما بیا

محمدعلی بیابانی

از رمضان محرمی می سازیم

در اسم، اگر چه ما مسلمان هستیم
شرمنده دین و روی قرآن هستیم

با بار گناه رو به تو آوردیم
سوگند به جان تو پشیمان هستیم

(العفو) به حق مرتضی می گیرد
شاگرد کلاس درس سلمان هستیم

در سجده آخرت علی، یادم کن
گفتند که می روی پریشان هستیم

ما از رمضان محرمی می سازیم
ما سینه زنان اهل ایران هستیم

از کوفه چقدر بوی غم می آید
گل بانگ عزا قدم قدم می آید

در شهر بلا، نبوده و نیست امان
آشوب شده در همه ذرات جهان

سجاده و محراب به تو گریانند
از بسکه غم انگیز شده لحن اذان

دستان سیاهی از جهنم آمد
آمد بزند بهار را، رنگ خزان

از مسجد کوفه بوی خون می آید
امروز نماز صبح را، خانه بخوان

گفتند: تهدمت! دل عالم ریخت
ارکان هدی که جای خود داشت، چنان –

دلشوره به جان آسمان ها افتاد
خیبر شکن قبیله از پا افتاد

غرقابه خون شده است بال و پر تو
دیگر رمقی نمانده در پیکر تو

ای آنکه همیشه زره ات بی پشت است
از پشت زدند، تیغ را بر سر تو

با این سر و وضع می روی خانه خویش
بیچاره دل مضطرب دختر تو

یکبار نگاه زینبت دیده بلا
آن روز مدینه، پسر و همسر تو

آن روز شکستند ز زهرا پهلو
امروز شکستند به مسجد سر تو

آن قصه جانگداز تکرار شده
امروز هجوم تیغ، مسمار شده

از کوفه و سر شکستنش بیزاریم
از کوچه تنگ خاطره، بد داریم

با نیمه اشاره ای به هم می ریزیم
ما گریه کنان روضه مسماریم

یکبار مدینه، کوفه، یکبار به شام
ما زخم کدام روضه را بشماریم

بس بود برای ما همان یک کوچه
هیهات! به فکر کوچه و بازاریم

بردند نوامیس تو را بزم یزید
آشفته داغ مجلس اغیاریم

آن خیر ندیده ها جنایت کردند
بر تک تک بانوان جسارت کردند

علیرضا وفایی (خیال)

سفره توبه در شب قدر

سفره باز است، بیایید، غذا آماده است
هر کجا صحبت توبه است، خدا آماده است

شهر را با خبر از سفره احسان سازید
آن کریمی که کشد ناز گدا، آماده است

خوب یا بد همه آیید که دعوت شده ایم
که در این بزم برای همه، جا آماده است

قبل از آنی که دهان باز کند هر بیمار
پیش رویش همه اسباب دوا آماده است

پر پروازی عنایت شده بالی بزنیم
اهل عصیان به کجایید؟ هوا آماده است

چه شود این سحر جمعه بگوید زهرا:
که برات سفر کرب و بلا آماده است

رسول زاده

مشتق شده ماه از جبین، در شب قدر
خورشید به خون نشسته بین در شب قدر

زخم است به سر گرفته جای قرآن
تقدیر علی ست این چنین در شب قدر

سید مهدی حسینی

فرصت شب های قدر

خود را به خواب می زنی ای بنده تا به کی!؟
هی توبه پشت توبه، سرافکنده تا به کی!؟

دنیا وفا نکرده، وفا هم نمی کند
با زرق و برقش از غم دل، کم نمی کند

از حوض نور، کی به رخت آب می زنی!؟
کی دست رد به سینه این خواب می زنی!؟

ای بنده جزء برای خدا بنده گی نکن
!کج می روی، لجاجت و یک دنده گی نکن

بنده در اوج فاجعه زانو نمی زند
غیر از خدای خود به کسی رو نمی زند

عقلت مگر به شاید و باید نمی رسد!؟
بارِ کجت به منزل و مقصد نمی رسد

!تیشه نزن به ریشه خود بنده خدا
بیراهه می روی، نشو شرمنده خدا

جای غم بهشت، غم  پول می خوری!؟
بیچاره ای که مثل پدر گول می خوری

بیهوده هی برای دلت کیسه دوختی
باغ بهشت را به جو ری فروختی!؟

!ای ورشکسته، بیش تر از این ضرر نده
لحظه به لحظه عمر خودت را هدر نده

شب های قدر فرصت خوبیست؛ گریه کن
آیا زمان توبه تو نیست!؟ گریه کن

شب های قدر فرصت خوبیست؛ توبه کن
غیراز تو و خدا که کسی نیست! توبه کن

شب های قدر ناله بزن بی معطلی
دستم به دامنت، مددی مرتضی علی

شب های قدر اشک تو را کوثری کند
زهرا برای شیعه خود مادری کند

جا مانده ای ز قافله، هیهات، گریه کن
امشب برای عمه سادات گریه کن

شاید خدا به حال خرابت نظاره کرد
پرونده سیاه تو را پاره پاره کرد

مانند سوزِ صبح مه آلود می رسد
وقتی نمانده است، اجل زود می رسد

باید بری! به فکرِ حساب و کتاب باش
فکر فشارِ قبر و سئوال و جواب باش

شب های قبر، تیره تر از کرده های توست
مهتاب روشنش سفر کربلای توست

بی نور عشق، قبر تو دلگیر می شود
امشب بگیر تذکره را، دیر می شود

ای تشنه لب، ز دست سبو آب را بگیر
امشب به گریه دامن ارباب را بگیر

وحید قاسمی

قرآن به سر

ای کاش می شد با تو قرآن سر بگیرم
در آسمانی نگاهت پر بگیرم

ای کاش می شد امشب ای قرآن ناطق
دست شمارا جای قرآن سر بگیرم

ای کاش می شد لااقل یک بار در خواب
با دست آغوشم تو را در بر بگیرم

ای کاش پایم واشود در خیمه ای که
یک لقمه نان و عشق از دلبر بگیرم

ای کاش در تقدیر من امشب نویسند
پای تورا یک شب به چشم تر بگیرم

ای کاش می شد تا برای سجده از تو
مهری زخاک تربت مادر بگیرم

تقدیرم ای کاش این شود با تو محرم
ده روز روضه بر تن بی سر بگیرم

من عاشقم خرده ز ای کاشم مگیرید
ای کاش ها ر ا کاش ازاین در بگیرم

موسی علیمرادی

ای آشنای عبد گنهکار یا مجیر

ای آشنای عبد گنهکار یا مجیر
مشکل گشای هر چه گرفتار یا مجیر

از من تمام عمر گنه دیدی و گنه
شرمنده ام از این همه تکرار یا مجیر

از بس که تو ندیده گرفتی گناه من
بر معصیت نموده ام اصرار یا مجیر

دیگر بیا مرا ز حریمت جدا مکن
ای آشنای عبد گنهکار یا مجیر

مشکل گشای هرچه گرفتار یا مجیر
از من تمام عمر گنه دیدی و گنه

شرمنده ام از این همه تکرار یا مجیر
از بس که تو ندیده گرفتی گناه من

بر معصیت نموده ام اصرار یا مجیر
دیگر بیا مرا ز حریمت جدا مکن

 ناز مرا کشیده ای هر بار یا مجیر
می ترسم از قیامت و از دوری حسین

 برگ امان به من بده از نار یا مجیر
دستِ خودم که نیست، لبم تشنه می شود

هستم به یاد تشنگی یار یا مجیر
تا کربلای حضرت ارباب پر کشم

 با یک سلام لحظه افطار یا مجیر
خواهم که بی حجاب تماشا کنم تو را

 در تحت قبه حرم یار یا مجیر
آیا شود فدای علی اکبرم کنی

 پایین پای حضرت دلدار یا مجیر
امشب جواب سوز و نوای مرا بده

قاسم نعمتی

در شب «الغوث ها» درمان خود را یافتم

ناگهان در یک سحر ایمان خود را یافتم
جان سپردم آن قدر، تا جان خود را یافتم

سوره  اخلاص را می خواستم پیدا کنم
لای شب بوها، شبی، قرآن خود را یافتم.

یک شب «قدر» آسمان گل کرد در آیینه ام
ذکر «یا منّان» و «یا رحمان» خود را یافتم

ذکر می گفتم ولی حالی پریشان داشتم
در شب «الغوث ها» درمان خود را یافتم

شانه ام لرزید و برپا شد قیامت در دلم
تا به سر قرآن گرفتم، جان خود را یافتم

جلوهٔ جان

رمضان سایه مهر از سرِ ما می گیرد
بال رأفت که فروداشت، فرا می گیرد

چون نگیرد دلم از رفتن ماه شبِ قدر؟
که خدا سایه مهر از سرِ ما می گیرد

نعمتی بود خداداده که کفران کردیم
لاجرم نعمت خود داده، خدا می گیرد

لذت ذوق و صفای شب قدرش ندهند
روزه آن کاو نه به ذوق و به صفا می گیرد

رمضان جلوه جان می دهد و صیقل روح
وه کز او آینه دل چه جلا می گیرد

رمضان دار شفایی ست که هر جان و دلی
داروی دردی از این دار شفا می گیرد

و آن که با جمله اعضا و جوارح، به جهاد
روزه با سنگ تمام و به سزا می گیرد

در شب قدر اگر دست دهد دامن دوست
دادخواه دو جهان دست دعا می گیرد

عرش رحمان به ندایی خفی آن شب خواناست
و آن سراغی ست که از اهل وفا می گیرد

روزه با فطره امان است و برات شب قدر
هرکه شد در دو جهان، کام روا می گیرد

حقّ مظلوم ادا گر نکنی خود به وفا
مطمئن باش که ظالم به جفا می گیرد

غفلت از ساعت موعود خطایی ست عظیم
آسمان بنده غافل به خطا می گیرد

هر که حلوای ارادت به دهانش مزه کرد
از خدا خلعت تسلیم و رضا می گیرد

شاعران را صله از دست امیر است و وزی
«شهریار» این صله از دست خدا می گیرد

سیدمحمدحسین شهریار

خانه تکانی

تشنه ام این رمضان تشنه تر از هر رمضانی
شب قدر آمده تا قدر دل خویش بدانی

لیلة القدر عزیزی ست بیا دل بتکانیم
راستی روزه مگر چیست؟ همین خانه تکانی

ماه کنعان! ندهد سلطنت مصر فریبت
تو چرا مثل پدر نیستی ای یوسف ثانی؟

نیست تقصیر عصا، معجزه  موسوی ات نیست
کاش می شد که شعیبت بپذیرد به شبانی

بی نشانان زمین، زنده به گوران زمانیم
همه همسایه  مرگیم، همین است نشانی

علیرضا قزوه

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر کزین تازه براتم دادند

در شب قدر ار صبوحی کرده ام عیبم مکن
سر خوش آمد یار و جامی بر کنار طاق بود

شب قدر است و طی شد نامه هجر
سلام فیه حتی مطلع الفجر

آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
یارب این تأثیر دولت از کدامین کوکب است

تعجیل کن بیا که شب قدر می رسد
احیاء چه با دهان شما مزّه می دهد

ای کاش تو اقامه کنی این نماز عید
قد قامت و اذان شما مزّه می دهد

لیلة القدر، کدامین شب این ماه خداست؟
چه شبی برتر از آن است، خدا می داند

هر شبی توبه کنیم از گنه و پاک شویم
لیلة القدر، همان است، خدا می داند

حال خوب یا مفتّح الابواب

روزه هایم اگرچه معیوب است
رمضان است و حال من خوب است

رمضان است و من زلالم باز
صاحب روزی حلالم باز

می زند موج بی کران در من
پهنه در پهنه آسمان در من

چشم هایم ندیدنی را دید
رمضان است و من پر از خورشید

الفتی پاک با سحر دارم
تشنهٔ لحظه های افطارم

رمضان است و گفتنم هوس است
«راز از تو شنفتنم هوس است»

از تو ای با من آشنا! از تو
از تو ای مهربان خدا! از تو

ای خدایی که جود آوردی
از عدم در وجود آوردی

ای خدایی که هستی ام دادی
حرمت حق پرستی ام دادی

ای سؤالِ مرا همیشه جواب
ای سبب! ای مسبِّب! ای اسباب!

پیش پایم همیشه روشن باش
با توام من، تو نیز با من باش

در نگاهم، گناه می جوشد
تو نپوشی کسی نمی پوشد

با من ای مهربان، مدارا کن
گره از کار بسته ام وا کن

رمضان است و ماه نیمهٔ بدر
شب تقسیم زندگی، شب قدر

شب قدر است و من همان تنها
دورم از هی هی و هیاهوها

نیست قرآن برابرم امشب
دست مولاست بر سرم امشب

ای خدای بزرگ بنده نواز
خالق لحظه های راز و نیاز

می چکد شور تو در آوایم
می زنی موج در دعاهایم

شب قدر است و می کنی تقسیم
برسان سهم دوستان یتیم

سهم من چیست؟ بندگی کردن
پاک و پاکیزه زندگی کردن

بار من ای یگانه سنگین است
سبُکم کن که سهمِ من این است

شب اِحیا تو با منی، آری
من بخوابم اگر، تو بیداری

لطف داری به دست کوتاهم
می دهی آنچه را که می خواهم

ای خدا ای خدای پنهان، فاش
هم در اینجا تو را ببینم کاش

تا بمیرم زلال و دل بیدار
مرگ من را به دست من بسپار

بسپارش به من به آگاهی
تا بمیرم چنان که می خواهی

بعد یک عمر خون دل خوردن
مطّلع کن مرا شب مردن

ای خدا، ای خدای نومیدان
زندهٔ تا همیشه جاویدان

ای سزاوار گریه و خنده
مهربانِ هماره بخشنده

پاکبازم اگرچه گم راهم
از تو غیر از تو را نمی خواهم

بار تشویش از دلم بردار
وَ قِنا ربّنا عذاب النّار

شب قدر است و من چنین بی تاب
اِفتَتِح یا مفتّح الابواب

مرتضی امیری اسفندقه

hawzah.net

 

مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان
مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان
مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان
مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان
مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان
مجموعه اشعار شب های قدر ماه رمضان

 

علی اکبر

مجله سیراف از سال 96 فعالیت خود را آغاز کرده است،تمام تلاشم انتشار محتوای سالم و منحصر بفرد مورد نیاز کاربران با رعایت قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. 09900995320

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا