نامه (۷) نهج البلاغه/ نامه به جرير بن عبد الله البجلي

 و من كتاب له ( عليه السلام ) إلى جرير بن عبد الله البجلي لما أرسله إلى معاوية :

أَمَّا بَعْدُ فَإِذَا أَتَاكَ كِتَابِي فَاحْمِلْ مُعَاوِيَةَ عَلَى الْفَصْلِ وَ خُذْهُ بِالْأَمْرِ الْجَزْمِ ثُمَّ خَيِّرْهُ بَيْنَ حَرْبٍ مُجْلِيَةٍ أَوْ سِلْمٍ مُخْزِيَةٍ فَإِنِ اخْتَارَ الْحَرْبَ فَانْبِذْ إِلَيْهِ وَ إِنِ اخْتَارَ السِّلْمَ فَخُذْ بَيْعَتَهُ وَ السَّلَامُ .

به جرير، پسر عبدالله بجلى، هنگامى كه او را نزد معاويه فرستاده بود: اما بعد! چون نامه من به تو رسد، معاويه را وادار تا كار را يكسره نمايد. دودلى را بگذارد و به يكسو گرايد. سپس او را آزاد گذار در پذيرفتن جنگى كه مردم- شكست خورده- را از خانه هاشان برون اندازد، يا آشتيى كه- وى را- خوار سازد. اگر جنگ را پذيرفت بيا! و ماندن نزد او را نپذير، و اگر آشتى را قبول كرد، از او بيعت بگير، والسلام.